Inmigrantes eles

Os que non souberon chegar ao pan

nin á lúa do desexo,

souberon traballar na liada

crendo que iso era a mansión

dos que son listos.

Non puideron espirar os ventos das

chairas

onde as vacas daban leite de sobra

para encher a gorxa

do cor da mestura.

Viñéronse de volta chorando,

decindo que aquilo non era certo,

só era a maneira de mollar

as lembranzas das súas penas

cos petos cheos de sol.

Tiñan frío no coiro

e fame na gorxa.

Eran xente de labranza

cun sacho de tres libras

para escanizar  a paciencia

na leira das súas almas.